Międzybrodzie Żywieckie – wieś w gminie Czernichów, w powiecie żywieckim, w województwie śląskim.
Po katastrofalnej powodzi w 1957 r. ówczesny rząd PRL zdecydował ustabilizować i optymalnie wykorzystać dopływy górnej Wisły, w tym także rzekę Sołę. W 1960 r. Hydrobudowa Kraków, generalny wykonawca, rozpoczęła wstępne roboty, tj. budowę zaplecza, infrastruktury potrzebnej na okres budowy, oczyszczanie dna przyszłego zbiornika itp.
Rozpoczęto też wywłaszczanie wsi Zadziele, Stary Żywiec, Zarzecze, Rędzina. Definitywne zakończenie robót nastąpiło w 1966 r. W wyniku inwestycji Soła: przez swoje trzy zbiorniki retencyjne (Tresna, Porąbka, Czaniec) istotnie może wpływać na regulację poziomu wody górnej Wisły ta sama woda może trzy razy w sposób ekologiczny wytwarzać najczystszą energię elektryczną w elektrowniach wodnych zaopatruje w wodę pitną również Górny Śląsk (zbiornik Czaniec) stwarza możliwości rozwoju turystyki i rekreacji na Żywiecczyźnie. Drugie ożywienie Międzybrodzia i powstanie drugiej legendy góry Żar nastąpiło w latach 1970-1977, podczas budowy w Międzybrodziu Żywieckim elektrowni szczytowo-pompowej Porąbka-Żar. Na szczycie góry, w miejscu, w którym kiedyś stały hangary, powstał zbiornik wodny o pojemności 2 180 tys. m³. W związku z tym z dawnego lotniska na szczycie pozostał jedynie niewielki fragment. Tytułem rekompensaty Szkoła otrzymała od inwestora elektrowni nowe lotnisko z obszerniejszymi budynkami. W czasie budowy zbiornika wykonano drogę asfaltową na szczyt Żaru (ok. 7 km), która obecnie służy szkole, mieszkańcom i turystom. W 1975 r. została oddana do użytku elektrownia, jako pierwsza w Polsce[4]. O lokalizacji elektrowni zadecydowały wyjątkowo korzystne warunki topograficzne: duży spad przy małej odległości między zbiornikami oraz możliwość wykorzystania zagospodarowanej kaskady Soły. Góra Żar swoją popularność może zawdzięczać swojemu płaskiemu szczytowi, który najpierw wykorzystano na potrzeby szkoły szybowcowej, a później do budowy zbiornika wodnego zasilającego elektrownię znajdującą się we wnętrzu góry. Elektrownia jest pierwszą w kraju elektrownią podziemną. Jest przeznaczona przede wszystkim do regulacji systemu energetycznego w czasie szczytów i zapadów obciążenia. Zainstalowane w niej urządzenia należą do najnowocześniejszych na świecie (2004). Zbiornik górny elektrowni nie ma dopływu naturalnego, wykonany jest w obwałowaniach z miejscowego materiału. Obwałowania te są umocnione od zewnątrz ekranem asfaltobetonowym. Wahania lustra wody wynoszą 20 m. Obudowa eliptycznej komory maszynowni elektrowni jest żelbetonowa o grubości 0,8 m. Wewnątrz są 4 pompoturbiny w układzie pionowym, o łącznej mocy 500 MW, zdolne do pompowania wody na rekordową wysokość 420 m. Pompoturbiny pełnią rolę generatorów prądu oraz pomp tłoczących wodę z jeziora do górnego zbiornika. W godzinach szczytu energetycznego woda ze zbiornika na górze jest spuszczana w dół. Czas uruchamiania turbin to 180 s, czas opróżniania zbiornika – 4 h, czas pompowania wody z dolnego do górnego zbiornika – 5,5 h.
Najnowsze komentarze